A mestura de dous anticorpos frea o cancro de colon

Un ensaio internacional desenvolvido en nove hospitais, entre eles o Clínico de Valencia, demostrou que a mestura de dous anticorpos contra a proteína EGFR é efectiva en pacientes de cancro de colon avanzado. Segundo informou a Generalitat nun comunicado, os pacientes nos que se probou este estudo demostraran resistencias a terapias inhibidoras da proteína en tratamentos anteriores. Os resultados deste ensaio, que tamén se realizou noutros hospitais de Estados Unidos, Bélxica, Dinamarca, Holanda e España, foron publicados a principios de mes na revista Cancer Discovery.

A proliferación celular, clave no cancro, está regulada por numerosos sinais químicos e nunha parte importante delas está implicada a proteína EGFR, receptor de crecemento epidérmico, situada na membrana da célula. En moitos cancros como o de mama, pulmón, colon e páncreas detéctase unha hiperactividade deste receptor, polo que se considera que a proteína EGFR é a responsable do inicio e crecemento do tumor na metade dos casos de gliobastomas e a causante de que estes sexan resistentes á radioterapia.

O estudo levouse a cabo entre 2010 e 2012, e nel participaron 62 pacientes con cancro colorrectal avanzado, 20 con tumores sólidos avanzados e 42 que xa foran tratados con terapias anti-EGRF. Tras o tratamento coa mestura combinada dos dous anticorpos, a taxa de control da enfermidade foi do 67%. A nova terapia aplícase a pacientes de cancro colorrectal que non teñen mutacións do xene RENTES, nin do BRAF e naqueles nos que os tratamentos convencionais contra a proteína EGFR fracasou.

Unha modificación do virus do herpes logra destruír en parte o cancro de pel

Os investigadores estudaron 436 pacientes que presentaban melanomas agresivos e inoperables aos que dividiron en grupos e aplicaron respectivamente unha inxección do virus Talimogene Laherparepvec (T-VEC) e tratamento de control.

Un tratamento viral composto do virus do herpes modificado con enxeñaría xenética detén a progresión do cancro de pel e destrúe as súas células, segundo un estudo do Instituto de Investigación do Cancro de Londres.

O traballo demostrou que este tratamento, ademais de destruír as células canceríxenas da pel, activa e estimula o sistema inmunolóxico contra os tumores.
Un 16,3% do grupo que recibiu o novo composto desenvolveu unha resposta positiva durante máis de seis meses, comparado co 2,1% dos que recibiron o tratamento de control. As respostas ao tratamento máis destacadas déronse enpacientes nos que o cancro estaba nas súas primeiras etapas e naqueles que aínda non recibiran ningún tipo de terapia.

Fabrican unha vacina contra cancro de pulmón, pel e colon en ratos.

Científicos alemáns e estadounidenses crearon unha vacina para ratos que permite combater tumores de pulmón, pel e colon. A partir dunha análise bioinformático, deseñaron secuencias de ARN mensaxeiro sintético que se introducían nos roedores para desencadear a reacción do sistema inmunitario.

Os expertos da Universidade de Johannes Gutenberg (Alemaña), explican que ata agora o principal obstáculo para o desenvolvemento deste tipo de vacinas era que cada tumor posúe un repertorio único de mutacións (que bautizaron como metanoma), dificilmente identificable polas células inmunitarias. Non obstante, descubriron que a maior parte do metanoma de tres tipos distintos de tumores en ratos (causantes de cancro de pulmón, pel e colon) podía ser detectada polos linfocitos T CD4+, capaces de maximizar as capacidades de defensa do sistema inmunitario. Polo tanto, unha vacina que activase estes linfocitos permitiría unha resposta máis rápida e intensa contra o tumor.

A partir dos resultados dos experimentos, os expertos deseñaron secuencias específicas de ARN mensaxeiro sintético que permitía que as células detectasen e rexeitasen os tumores. A eficacia destas vacinas foi comprobada nun grupo de ratos que mostraron maiores niveis de supervivencia respecto aos que non foran inmunizados.

Aplicar a noterapia á medida pode servir como modelo universal para estes tipos de cancro, permitindo combater aos tumores grazas a vacinas producidas a tempo.

A estimulación cerebral profunda, unha esperanza para o párkinson.

Josetxo apenas podía beber un sorbo de café sen tremer. A enfermidade de Parkinson que levaba sufrindo os últimos once anos estaba a facelo perder a esperanza. A pesar de que conseguía controlar algúns síntomas coa medicación, aos seus 67 anos,Josetxo sentiu que non era o momento de dar por vencido, creu que haber algunha opción terapéutica que lle permitise vivir sen tremor e dificultade para camiñar.

E a solución tíñaa nas súas mans o doutor Jorge Guridi, director do Departamento de Neurocirurxía da Clínica Universidade de Navarra. O doutor Gaudiri propúxolle unha intervención cirúrxica, denominada estimulación cerebral profunda. O especialista díxolle que o tratamento cirúrxico o ía deixar sen tremor e sen o resto de trastornos. Sendo o primeiro na introdución en España desta técnica,

Nin a operación querúrjica nin as súas 6 horas de duración botou atrás a Josetxo para intentalo. Actualmente vive sen ningunsintoma, a operación considerouse todo un éxito e actualmente o doutor Guridi aplicouna xa en 500 enfermos de párkinson, unha cifra que o converte nun dos neurocirurxians con máis experiencia de España.

Ganímedes, a maior lúa de Júpiter, alberga máis auga líquida que a Terra.

Ganímedes é a maior lúa de Xúpiter e tamén do Sistema Solar. E segundo suxiren as observacións realizadas co telescopio espacial Hubble, alberga un grande océano subterráneo que contén máis auga líquida que a que hai na Terra.

Segundo os seus cálculos, esta gran masa de auga salgada tería uns 100 quilómetros de profundidade (aproximadamente dez veces máis que os océanos máis profundos da Terra) e se encontraría baixo unha codia de 150 quilómetros de espesor, composta na súa maior parte por xeo.

Descuberta por Galileo no ano 1610, a lúa xigante Ganímedes ten un tamaño comparable ao planeta Mercurio e conta cun campo magnético propio (é o único satélite do SistemaSolar que o ten) e unha fráxil atmosfera, moi distinta á da Terra, na cal xa se encontraran indicios de osíxeno.

Este descubrimento abre a fascinante posibilidade de que haxa vida máis alá da Terra na opinión de múltiples científicos.

Unha fotografía en alta resolución do noso ADN.

O núcleo dunha célula humana alberga uns dous metros de material xenético, o noso libro de instrucións. Nestes dous metros, o ADN empaquétase en cromosomas e estes organízanse en nucleosomas, uns nobelos de proteínas que dan lugar á fibra de cromatina, unha estrutura con aparencia de colar de perlas. Por primeira vez, os científicos observaron en animais, con suficiente claridade os nucleosomas. É unha fotografía en alta resolución do noso xenoma.

Ata agora pensábase que os nucleosomas estaban moi compactados e esparexíanse de forma regular na cromatina. En cambio, novos experimentos con células nai e células adultas de humano e rato mostran que se empaquetan de forma diferente. Ademais, o estudo engade que están separados por rexións de ADN libres de nucleosomas.

Esta investigación básica ofrece novas pistas para entender mellor o funcionamento das células nai. En concreto, os cambios na cromatina durante os procesos de reprogramación e diferenciación celular. Por exemplo, este coñecemento podería contribuír a entender mellor a fisioloxía do cancro observando a arquitectura interna dunha célula canceríxena.

O descubrimento podería contribuír a entender mellor a fisioloxía do cancro observando a arquitectura interna dunha célula canceríxena.

Un estudo apunta que a gripe aviaria H7N9 podería emerxer como unha pandemia.

A segunda epidemia do virus H7N9, que causou máis de cen mortes entre os humanos, diversificouse a través dos mercados de aves vivas de China, polo que se non se aplican medidas de control eficaces o H7N9 podería estenderse por outras rexións.

O segundo brote da gripe aviaria H7N9 en China podería ter o potencial de emerxer como unha cepa pandémica a menos que se establezan as medidas de control necesarias.

A segunda onda de brote do H7N9, que comezou a finais de 2013, traduciuse en máis de 310 contaxios entre humanos e máis de 100 mortos, o que supón máis do dobre que durante o primeiro brote.

O equipo de investigadores estudou a evolución e a propagación do H7N9 para entender como rexurdiu o virus, como se podería desenvolver e como podería ameazar á saúde pública.

Ata o momento a gripe aviaria H7N9 soamente está en China, non obstante, se deixamos que continúe desenvolvéndose, podería estenderse mais alá do país.